Jan W. Boog

End of the Oregon Trail

Op een koude, grijze, vrijdagochtend, zes maanden en drie weken na het vertrek uit Independence, MO, is de eindbestemming bereikt. Dit was het dus, een droom armer, een ervaring rijker. Geen euforie, leegte, dat wel, voor het eerst sinds het vertrek uit Nederland, doelloos, alleen en eenzaam, wat mis ik Marian verschrikkelijk veel.

Het zit er op, een lange reis door missouri, kansas, nebraska, wyoming, idaho en oregon. Het was de moeite meer dan waard, veel historie, prachtige omgeving en bovenal hartverwarmende mensen. Moeizaam ging het soms, zeker onder de brandende zon in een schaduwloos Wyoming en toch, het woestijngebied met z’n sagebrush, desolate schoonheid. Recordwarmte en droogte vormden de grootste uitdaging, zeker in gebieden waar dorpen ver uiteen lagen, het gewicht aan meegetorst water maakte van de rugzak bij tijden een loden last.

Een paar behoorlijke stormen in Nebraska, nachtvorst in de zomer over South Pass, vorst in de Blue Mountains, sneeuw en vorst over de Cascade range.

Ik loop wat doelloos door Oregon City, drink ergens koffie en informeer naar een onderkomen, ondertussen probeer ik mezelf aan te moedigen, dit is mijn dag, de eindstreep is behaald en meer van dat soort teksten. Af en toe een flauwe glimlach, het heeft niet over.

Onderkomen vind ik uiteindelijk in Gladstone, een stad tegen Oregon City aangebouwd. Inkopen, een paar nieuwe schoenen en een broek, eten en drinken. Op zoek naar een busje, werk en een doel. Er zijn nog wat verhalen die aan de blog toegevoegd moeten worden, nog wat mailtjes te schrijven.

Een paar dagen in een motel en dan verder.

Op honderd meter van een pomp geslapen, vroeg op en eerst maar eens koffie halen. Een bekend gezicht groet me binnen, ik kan zo gauw niet de locatie herinneren. Hij merkt het en vertelt dat we elkaar enkele dagen geleden in het bos zijn tegengekomen. Ik weet het weer, de houthakker die bij het vellen van een boom de weg blokkeerde en bezig was de stam door te zagen. We praten nog wat en hij wijst me op een alternatieve, mooiere route dan ik voor ogen had.

Clakamas river

Op weg naar Estacada, de weg is een stuk rustiger dan de highway en de route is best mooi, door bos, maar geen staatsbos meer, dus veel prive terrein. Eind van de ochtend ben ik in de bibliotheek van het dorpje. Nog een paar dagen trail en dan zien een invulling te vinden voor de komende maanden. Alle tango-leraren in de omgeving aangeschreven met de vraag of ze werk hebben in ruil voor lessen. Moet toch een beetje goed voor de dag komen op het moment dat ik Marian weer in de armen heb.

Onderweg naar Carver

Tijdens de reis hebben veel amerikanen me gevraagd of ik ook een boek ga schrijven, dat is weliswaar nooit het uitgangspunt geweest maar met het eind in zicht wel een aantrekkelijk idee. De bibliothecaresse bezorgt me een lijst met uitgevers die mogelijk geinteresseerd kunnen zijn.

Met twee ijzers in het vuur verlaat ik uren later de bibliotheek. Richting Carver gaat het, een afslag naar Oregon City laat ik links liggen, de trail volgt een ander spoor. Ook vandaag lukt het een plek te vinden, laat in de middag, tegenover een afgebrand huis is een stukje bos. Door de bramenstruiken naar een paar vierkante meter gras, het is genoeg. Uitzicht over het dal en de Clakamas rivier.

Uitzicht

Pas laat wakker, zeker tien uur geslapen, snel ontbijten en de resterende afstand naar Sandy afleggen, ver is het meer. De omgeving blijft bosrijk tot vlak voor het stadje. Koffie, eten, skypen en blog bijwerken, een paar uur later weer onderweg naar het volgende dorpje, Eagle Creek.

Het is een bijna droge dag, af en toe een spat regen, de vanochtend nat aangetrokken kleren drogen mooi. De route naar het dorp is wederom mooi, heuvels, bos en stroompjes. De weg lastig te bewandelen, geen vluchtstrook en druk, de berm steil omlaag, door regen zacht geworden. Een plek voor de nacht vinden wordt een steeds grotere opgave, vanaf drie uur aan het uitkijken duurt het tot in Eagle Creek, halfvijf, voordat ik een geschikte plaats vind.

Voor het eerst staat Oregon City op de borden. Nog 16 mijl via de kortst mogelijke route. De trail dipt naar het zuiden, richting Estacada en gaat vandaar NW richting Oregon City, een omweg van zo’n tien mijl. Nog een paar dagen dan zit de reis er op. Het ergste wat me nu nog kan overkomen is een welkomstcomité.

Het regent al dagen lang. De plek van afgelopen nacht, iets hoger dan de directe omgeving, bleek een goede keuze. Door de regen is het omliggende land drassig geworden, grote plassen water rondom de tent. Het moet vannacht behoorlijk geplenst hebben. Door het dekzeil wordt het in de tent niet natter. Droog is er vrijwel niets, alles is vochtig. De voorspelling voor vandaag belooft geen verandering.

Mist en regen

Door de plassen terug naar de weg, tien, twintig meter hooguit, de schoenen doorweekt de voeten nat. Op weg naar Brightwood een dorpje op een paar mijl, daar hete koffie en wat eten, een druilregen vergezelt me de hele ochtend. In een regenpak transpireer ik te veel, er zonder wordt ik ook nat. Door een mooi en heuvelachtig gebied richting Sandy.

Koud is het niet, de soms steile heuvels laten het lichaam zwoegen. Het begint harder te regenen, nu een regenpak aantrekken heeft geen zin meer. De broek plakt aan de benen, de jas is nat, de rugzak zwaar. Laat in de middag, een dorpje, de geur van haardvuur, binnen droog en behaaglijk, er is geen verlangen naar warmte en huiselijke gezelligheid, ik voel me beter hier in de regen, nat, alleen, maar vrij, op zoek naar weer een nieuwe plek voor de nacht. De afslag richting Mt Hood national forest heb ik gemist, maakt niet uit, het regent toch te hard voor een kampvuur.

Sandy river

In het bos, aan de rand van de weg, toch nog een klein plekje gevonden, het al bijna donker. Natte kleren uit, hopen op iets droogs in de rugzak, valt nog niet eens tegen. Koken in het donker, noedels en brood. Op een bultige ondergrond als een blok in slaap gevallen.

Amerika eert haar veteranen, nederland kiest prins carnaval en ik loop verder langs de oregon trail.

De weg blijft dalen, het wordt warmer, de gevreesde koude nacht is uitgebleven. Langs highway 26, door mt Hood national forest, richting Sandy. Wintersportdorpjes om de paar kilometer, koffie en inkopen in Rhododendron, eten in Faubion. Het bos wijkt voor de wig van bebouwing, vanaf Rhododendron tot zo’n 10 mijl verder de rand van het mt Hood national forest is bereikt.

Highway 26

Eten en drinken is er nu volop te verkrijgen langs highway 26. Dat is dan wel weer een pluspunt. Morgen nog èèn keer in het bos, de route gaat langs de grens, een kleine omweg heb ik er zeker voor over. Daarna dorpen en steden, in aantal en grootte toenemend tot Oregon City. Kans om dan nog een goede plek te vinden wordt met het verstrijken van de mijlen steeds kleiner.

Langs de Zigzag rivier...

...door tollgate #5

Nog een kleine vijftig mijl dan zit de tweeduizend mijl lange tocht er op. Met de Cascade range achter me zijn er weinig obstakels meer te vrezen. Oregon City, is niet de gedroomde hoofdstad van Oregon geworden, dat werd Salem, ook niet de grootste stad van Oregon, dat is Portland, wel het eindpunt van de Oregon Trail. Ik ben er bijna.

Sandy river

Van Veterans Day heb ik niet veel meegekregen, een vlaggetje hier en daar, een bordje op de tafels in de Subway, dat was het dan wel. Van prins carnaval heb ik ook niets vernomen. Voor het eerst sinds dagen valt het niet mee een plek te vinden voor de nacht.

De nacht half wakend doorgebracht, in slaap vallend van vermoeidheid, wakker wordend van de kou. Een lange nacht. Het vriest in de tent net zo hard als buiten. T-shirt, thermoshirt, trui, sweater, jas, thermolegging, broek, thermosokken, muts en nog rillen in de slaapzak. Ik kan alleen maar hopen dat het lichaam went aan de kou, de winter moet nog beginnen.

Laat op, er schijnt een waterig zonnetje, veel warmte geeft die niet. Warm ontbijt doet goed. Het moeilijkste moment is het inpakken. Nadat de warmte van de slaapzak wordt verlaten totdat alles ingepakt is en er gelopen kan worden. Geen gevoel in handen en voeten. Het inpakken duurt te lang, zelfs als ik me haast, zo’n drie kwartier.

Government Camp

Een paar mijl nog naar Government Camp, net genoeg om warm te worden. Het gaat over highway 26, bij lange na niet zo mooi als afgelopen dagen maar in de pas gevallen sneeuw ziet alles er mooier uit. Lopen gaat lastig, de auto’s hebben de sneeuw gisteren tot braggel gereden, door de vorst is het afgelopen nacht bevroren, een harde en glibberige ondergrond.

Government Camp is een wintersportdorp, veel horeca en skiverhuur, het dorp maakt zich op voor het winterseizoen. Inkopen bij de pomp/winkel, eten bij Charlie’s. Het is me te vroeg om het bier te proberen waarvan de jagers zo hoog opgaven. Ik verlaat het dorp met nog een paar uur daglicht voor de boeg.

6% dalen, rechts een runaway ramp voor vrachtauto's

De weg gaat richting het dal, de komende vijf mijl 6% dalen, er ligt geen sneeuw meer langs de kant van de weg. Koud is het nog wel, vochtig ook. Rond vier uur een plekje in het bos gevonden. Een kampvuur lukt ook vandaag maar net, al het hout is doorweekt, veel warmte komt er niet van af. Zes uur, koud en donker, in de slaapzak. Het belooft weer een lange nacht te worden.

Het heeft vannacht gesneeuwd, de wereld ligt er ongerept en koud bij. Het vriest. Geen beren bij de zak met eten, geen sporen. Alles is een beetje bevroren, de zak kraakt bij het openen. Stevig ontbijt, vandaag thermo shirt & legging aanhouden, het is er koud genoeg voor.

Barlow road, dag 3

In de ochtend begint het opnieuw sneeuwen, dat houdt aan tot in de middag. Ook vandaag verder over de Barlow road, sprookjesachtig mooi door de verse sneeuw. Heerlijk weer, precies goed om lekker door te stappen, de sneeuw knerpt onder de voet.

Knerpende sneeuw

Het is rustig op dit deel van de weg. De mijlen tikken weg, opnieuw een waarschuwing dat de weg afgesloten is. De rivier lijkt niet al te breed, dat moet zelfs met droge voeten lukken. Vlak voor de Barlow pass een laatste waarschuwing, de brug is kapot. Vreemd genoeg ligt de brug er zo te zien, onder de verse sneeuwlaag, prima bij. Geen gekraak, geen missende planken, niets aan de hand. Zou kunnen dat de brug voor zwaar verkeer niet berijdbaar is maar voor wandelaars prima.

Ongerepte sneeuw

Over de Barlow pass, het is dan ongeveer dertig mijl geleden dat de Barlow road begon. De weg is in 1845/46 aangelegd en was de eerste weg over de cascade range, een tolweg. Uit de dagboeken van de pioniers blijkt dat de weg niet makkelijk begaanbaar was, zeker niet voor os en wagen. Ook lopend is het, anderhalve eeuw later, een pittige weg.

Sprookjesachtig mooi

Nog een paar mijl tot Government Camp, aan highway 26, daar eten en inkopen doen. Het bier in cafe Charlie moet uitstekend zijn heb ik me door jagers laten vertellen. Morgen maar eens zien, het is nu twee uur, om drie uur in het dorp aankomen is met dit koude weer te laat. Er blijft daarna geen tijd meer over om een goede plek te vinden, kamp in te richten en vuur te maken.

Koud is het wel

Om drie uur staat alles op z’n plek, vlakbij de highway maar in het bos. Het hout is ook nu erg nat, een vuur komt moeizaam op gang en heeft veel aandacht nodig om te blijven branden. Het lukt dit keer net, water uit een rivier koken, sneeuw scheppen, smelten en koken, noedels, koffie en havermout als avondeten.

De zak met eten staat bij het nog altijd smeulende vuur. Geen beren. Het is vijf uur ‘s ochtends, klaarwakker en nog een paar uur tot het licht wordt. Zeven uur schemert het, ontbijten, inpakken en verder op de Barlow road.

Barlow road, dag 2

Kouder dan gisteren, trui, jas, muts en handschoenen-weer. Heuvel op en af, ijskoude voeten zijn na een halfuur op temperatuur. Tijdens het lopen is het behaaglijk, in de pauzes net te koud om lang te rusten. Hagelbuien in de loop van de dag, morgen gaat het sneeuwen. Mooi voor de foto’s.

Een groep jagers passeert me in de ochtend, het eerste wat ze vragen is of ik ook elanden heb gezien. Heb ik niet, wel herten maar het jachtseizoen daarvoor is verstreken. In de middag kom ik langs een jagerskamp, twee mannen zitten gemoedelijk bij het vuur. Nee, elanden hebben ze niet geschoten noch gezien. Ze hebben nog een paar dagen. Of ik ook beren heb gezien. Nee, behalve dan de twee opgezette in Wamic. Ze komen in dit gebied wel voor volgens de jagers maar bergleeuwen zijn een groter probleem. De bergleeuw populatie is groot, hun natuurlijke prooi, herten, is er bijna niet meer. De anders zo schuwe bergleeuw is nu, door honger gedreven, wat nieuwsgieriger.

Alleen in de natuur

De Barlow road kruist de 43, direct na het kruispunt staat een bord dat de weg over zes mijl is gesloten, vanwege een kapotte brug. Maar eens kijken hoe die brug er dan bij ligt en of een oversteek mogelijk is door de rivier. Anders een omweg zoeken.

White river

Door de regenval van afgelopen weken is het hout kletsnat. Ik sta al vroeg, rond drie uur, aan een rivier. Het kampvuur wil maar niet lekker op gang komen, net genoeg om op te koken daarna dooft het. Morgen een plaats zoeken waar beter hout te vinden is.

De rivier bij het kamp

Vijf uur, het wordt donker, het vuur is uit, het eten gedaan, de zak hangt in een boom en ik lig in de slaapzak.