Jan W. Boog

Een ijzige wind, die gisteravond kwam opzetten, bleek de voorbode van ander weer. Het is koud en regenachtig, trui en jas aan. Ook veel te vroeg wakker, nog donker en geen zon om de ochtend wat aangenamer te maken. Eten uit de boom halen, stevig ontbijt en op pad.

Barlow road

De Barlow road is rond 1845 aangelegd door Samuel K. Barton. Voordien moesten de kolonisten vanaf The Dalles over de Columbia rivier naar de eindbestemming, een prijzige en gevaarlijke route. De Barlow road gaat door het Mt Hood national forest, ten zuiden van de gelijknamige berg. Een route die weliswaar iets langer is dan over de rivier maar door de meeste kolonisten werd geprefereerd
Het is een bospad, open voor verkeer gedurende het grootste deel van het jaar behalve de winter. Vanaf het begin van de trail heb ik me op deze weg verheugd en niet onrechte. Door bosrijk en heuvelachtig gebied, weg van de verharde wegen, een schitterende route. Ergens mis ik een afslag, een kruising van zandpaden in het bos, 4 corners, van de wegbewijzering is alleen de paal over.

Bospad ...

Het is jachtseizoen, gedurende tien dagen mag er op elanden gejaagd worden. Een jager ziet me lopen en vraagt naar de bestemming. Ik ben veel te ver zuidwaarts gelopen, aardige kerel, hij geeft me een lift terug naar het kruispunt, 4 corners. Vanaf daar pik ik de trail weer op en bevind me weer op the Barlow road.

... 30 mijl lang ...

De jacht is een familie en vrienden aangelegenheid, gedurende de dag kom ik langs verscheidene kampen, de jagers verblijven meerdere dagen in het bos. Langs de Barlow road kom ik twee jagers tegen, ze zijn bijna klaar met het afbreken van hun kamp. Niets geschoten, maar wel plezier gehad, de jacht is mooier dan de vangst. We raken wat aan de praat, drinken bier en warmen ons aan het nog smeulende vuur.

Bier

Verderop, ik ben op zoek naar een plaats voor de nacht, stuit ik weer op een kamp, niemand aanwezig. Even later is er een geschikte plaats, mooi vlak op zachte ondergrond. Dat laatste is voor vandaag wel fijn, ergens onderweg is het in de rug geschoten, misschien door de kou. De tent staat net als een jager uit het kamp vlakbij langs komt. De man die me lift terig had gegeven is zijn buddy blijkt. We praten nog wat over de jacht, ook hij heeft nog geen geluk gehad. Twee jaar geleden wel, de eland wordt dan ter plekke gevild en in stukken gesneden. Het vlees in de boom gehesen, beren, met de auto vevolgens opgehaald.

... niets anders dan bospaden

Door het gepraat en het moeilijk op gang komen van mijn kampvuurtje is er geen tijd meer om het eten in de boom te hijsen. Alles in de zak en die buiten dicht bij het nog smeulende vuur geplaatst. Het is te donker om nu nog een fatsoenlijke boom te vinden.

Het houdt maar niet op dit heerlijke nazomerse weer. De zon schijnt, het gras nat van dauw, mount Hood, vulkaan met eeuwige sneeuw als baken aan de horizon. De dag kan nu al niet meer stuk, het ontbijt nog maar net gedaan.

Mount Hood

Nog maar een paar mijl naar Wamic. Eind van de ochtend in de zon met koffie bij een winkeltje in het dorp. Veel gesprek. Een stel jagers vertelt me wat ik kan verwachten, de Barlow road is een zandweg door het bos en het wordt koud, flink doorlopen overdag en ‘s avonds een vuur maken is hun advies. Een oldtimer heeft enkele dagen geleden nog een grote zwarte beer in het bos gezien, eten in de boom dus. Vanaf morgen wordt het kouder, de sneeuwgrens ligt dan rond de 2500 voet.

Vanaf morgen dus koud en sneeuw maar vandaag is het nog heerlijk weer. Even buiten het dorp ligt een restaurant, de laatste gelegenheid om nog wat eten te kopen, tot aan Government Camp aan de andere kant van de bergen is er niets. Ik neem een gerecht met veel groenten. In de zaak staan diverse opgezette dieren, waaronder een paar zwarte beren. Ze zijn kleiner dan ik had verwacht. De eigenaar legt uit dat dat komt omdat de vacht nu plat ligt, levende beren lijken groter vanwege de uistaande vacht.

Ook wifi, een kans wat te mailen en de blog bij te werken. Sms’en lukt al dagen niet meer, geen bereik, dat zal voorlopig nog wel zo blijven.

Eind van de middag bereik ik het Mt Hood national forest. Dit is publiek land, even geen prikkeldraad en “no trespassing” bordjes. Een paar honderd meter verder staat de tent. Snel eten koken (brood, aardappelpuree en tonijn uit blik) de zak met eten moet vanaf nu weer in de boom.

Publiek land en bos

Het is alweer een prachtige dag, al ver in de herfst maar zomerse temperatuur, t-shirt weer.

Het is maandag, gisteren is de zomertijd ingegaan en ik ben de kluts kwijt. Dat zit zo. Mijn horloge geeft de tijd in Nederland aan, een instelling die ik, uit onkunde geboren, nooit heb gewijzigd en die in gewenning tot wasdom is gekomen. Bij het passeren van een tijdzone even opletten eerst zeven, toen acht en nu negen uur tijdverschil. Tot vorig weekend waar nederland de wintertijd inging, even terug naar acht uur. Vanaf gisteren is dat weer negen. De tijd die het horloge aangeeft moet met tien verminderd worden om mijn tijd te bepalen en met een uur om de nederlandse tijd te weten.

Op weg naar Tygh Valley

Vanochtend had ik dat allemaal niet scherp en ben maar gewoon gaan lopen, het was al licht. De route naar Tygh Valley is mooi, gaat over de highway en is heuvelachtig. Op een gegeven moment bereik ik het dorpje, een benzinepomp, wat winkels en een restaurant. Het dorpje telt iets van 200 inwoners. Veel toerisme in deze omgeving, mount Hood national forrest, de Barlow road daar doorheen en wintersport op mount Hood.

Lekker relaxen in de zon, aan een picknicktafel bij de pomp, koffie, wat eten en gesprek. Een vrouw had me vanochtendvroeg al zien lopen richting het dorp, om een uur of acht. Kijk, dat valt dan weer mee, was ik dus toch vroeg vanochtend. Ik blijf langer in het dorpje dan ik van plan was.

Vanaf Tygh Valley naar Wamic, een gehucht maar zo is me verteld wel met verscheidene winkels en een restaurant. De weg uit Tygh Valley gaat steil omhoog, hijgen en zweten anderhalve mijl lang. Mooi uitzicht over de vallei als beloning voor de inspanning.

Uitzicht op Tygh Valley

Het schemert al tegen de tijd dat ik een plek voor de nacht vind.
Mooie zonsondergang tot besluit van de dag.

Zonsondergang

Behoorlijk lang geslapen, hoofdpijn maar in een goed humeur. Goed ontbijten (havermout, mueslireep en koffie) en inpakken. Dat inpakken kost iedere keer meer tijd dan ik inschat, vandaag eens geklokt, vanaf het moment dat ik besluit te gaan vertrekken tot het moment dat de rugzak om de schouders hangt, op een paar minuten na een uur.

Ook vandaag is het t-shirt weer, zelfs nog warmer dan gisteren, de resterende zes mijl naar Dufur gaan soepel. Een klein, leuk plaatsje met wat horeca. Ik eet in een klein koffiehuisje, warme sandwiches met salade, root beer en koffie. De hoofdpijn is ondertussen mooi afgezakt. Er is wifi, even skypen, blog een beetje bijwerken, ik loop achter, mail checken en de weersvoorspellingen verversen. Het is zondag, vanaf woensdag wordt het koud, nachtvorst.

Waterrad

De wintertijd is dit weekend ingegaan, een uur eerder donker, een uur eerder ophouden met lopen, eens zien of ik ook een uur eerder kan beginnen. Tien mijl voor de volgende plaats, Tygh Valley, staat de tent, langs de kant van de weg, tussen wat bomen, met uitzicht op mount Hood.

Mount Hood

Als altijd laat uit het motel, elf uur sta ik buiten, de rugzak afgeladen. Vandaag begin ik aan het laatste deel van de reis, nog 130 mijl naar Oregon City. De eerste dertig mijl zuidwaarts, daarna noordwest door het Mount Hood national forest over de Cascade range. De laatste veertig mijl gaan door stedelijk gebied.

Eerst een paar mijl terug door The Dalles, gelegenheid voor een kop koffie en dan richting Dufur, OR. Het is een prachtige dag, warm, zonneschijn tussen de wolken door, t-shirt weer. Lang geleden dat het zo warm was, het blijft de komende dagen ook zo.

Herfstkleuren

Met het einde in zicht vertraagt mijn pas, verlengt mijn pauze, rek ik tijd Geen reden tot haast, geen deadlines, water en eten genoeg. Zes mijl voor Dufur is een mooie overnachtingsplek. Tent opgezet, eten gedaan, de veel te korte nachten in motels wreken zich. Nog even wat voor de blog schrijven en dan slapen.

Een weinig opmerkelijke dag langs de interstate.

Laat vertrokken, de slaapzak lag te lekker, pas om halfelf op pad. Op weg naar Rufus waar ik morgen denk aan te komen en hoop eten te kunnen kopen, het is bijna op. Van de mijlen die ik vandaag afleg zie ik vooral het asfalt vlak voor me. De rugzak voelt zwaar vandaag. Er staat bovendien een stevige wind. Het wordt een worsteling.

Columbia rivier, Washington aan de overkant

Vijf uur, geen mens gesproken, behoorlijk uitgeput, zie ik opnieuw een buis onder de interstate. Kleiner van diameter dan de wildcorridor waar ik vanochtend uit vertrok, goed genoeg voor een nacht. De buis komt uit in de Columbia rivier, het water klotst geruststellend. Een vuurtje in de buis bleek geen goed idee, de rook komt mijn kant op en blijft wat hangen. Het is net te krap om fatsoenlijk te kunnen koken, ik mors meer dan de helft van het water dat ik uit de rivier heb gehaald.

Morgen, na Rufus, kan ik eindelijk de interstate verlaten.